Zor günler…
Hayatımı söndüren insanlarla dolmuş etrafım.. nefret o kadar yakın olmuş ki şu hırçın yüreğime.. artık kimseyi istemez olmuş.. sevginin yerini, mühre kapmış yaralar doldurmuş..
Nefret ediyorum artık herkesten, yalnız kalmak istiyorum, her şeyden yoksun kalıp, düşünmek istemiyorum hiçbir şeyi..
Güvenmek adına da bir şey bırakmadılar artık… en güvendiğim insanlar, benim adıma kararlar alır olmuşlar.. benim mutluluğumun kaynağını benden daha iyi bildiklerini zanneden zavallılar, canından parçası olan insanı bile bile uçuruma atıyorlar.
Artık gücüm kalmadı, ne mücadele edecek, ne de insanları sevecek…
Nefret ediyorum herkesten…
Sevgi mi onların bu yaptıkları? Beni düşündükleri için böyle davranıyorlarsa bırak ben düşünülmemeye de razıyım. Bana ölümden beter acı yaşatacaklarına, kendi halimde, küçük dünyamla kalayım, emin olun sizinkinden daha mutlu olurum.
Yaşamanın bu kadar acı verdiğini bilmiyordum.neden hep mutluluğun ardından kat be kat fazlası acı yaşanır anlamam ki? Mutluluk mu haram bana?
Göz yaşlarım akamıyor artık.öylesine kuruttular ki , göz yaşı adına bir şey kalmadı.
Sevgi sandıkları o yüreklerindeki garip şeyi bir daha dinlesinler. Belki o kalplerinde, azıcık vicdan kalmıştır da beni rahat bırakırlar.. yoksa sevdikleri sandıkları kişiyi bir gün yerinde sonsuza dek bulamayabilirler.belki bedenen yanlarında olabilirim ama asla ruhumu katılaştırdıktan sonra, sevgi adına bir şey kalmadığında içimde, o zaman geri dönüşü olmayan bir yalnızlık çekerler….