beylerbeyi
üye
Mesaj Sayısı : 9
Kayıt tarihi : 01/04/08
 |  Konu: Bana susmayı öğrettin  8th Haziran 2008, 19:43 | |
| Şu sağır yaşamdan geriye duyulası yalnız sesin kalacak… Yalnız seni susacağım aleme… Seni susarak anlatacağım kendi içime… Nemrut yüzüm gülecek nergis yüzüne… Kahve değirmenlerinden gelen kokular eşliğinde uyanacağız kadrolu sabahlara… Tam düşmek üzereyken yakalayacağız ihtiyatsız bulutları… Ve yaşamaya ikna edeceğiz yıldızlar tarafından iğfal edilmiş güneşi… Güneş, çiçek sarısı yüzünde doğacak… Yalnız ben uyanacağım, hakir görülen sabaha… Siz çığlıklar içinde doğdukça her sabah… Ben susarak uyanacağım gözlerimde teamül ile… Yüzünde ıslah olacak sesim… Önce patlayacak suretinde, ve buz gibi bir dalga gibi ayıltacak seni… Gözyaşların cezası olacak… Hafif meşrep gülümsemeler peydah olacak bu kısa sessizlikten… Hemen ardından hezimete uğramış kelimeler yaratacağım yokluğuna… Bakışlarını baştan çıkarıp tedariksiz cümleler doğurtacağım gözlerine… Anlık… Sade… Anlaşılır… En az güzelliğin kadar anlaşılır cümleler… Zaten bu hengame içinde tefekkürü göze alamam… Yüzüne benzeyen cümleler konuşacak o saniyeden sonra… Pişmanlığın tarihini yeniden yazacağım buğulu kirpiklerinde… Ben susmayı öğreneceğim… Babası ölmüş küçük bir çocuk gibi susmayı öğreneceğim… Yokluğun gibi… Çıldırtan sessizliğin gibi susmayı öğreneceğim… Ellerinin ellerime ısınmayı öğrettiği gibi… Gözlerinin gözlerime ağlamayı öğrettiği gibi… Bana susmayı öğrettin
Bak, sana susuyorum… Bu şehir sensiz cehennem sevgilim… Bak, ben susuyorum… Ellerini özledim,
önlüğüme bulaşan tebeşir lekesi kadar Bana susmayı öğrettin Özlemin acı veriyor,
bana susmayı öğretmen kadar… Bak, bana ölmeyi öğrettin… Çok canımı yakıyor… En az yaşamak kadar! ALINTI | |
|
